در این پست تصمیم داریم انواع فرمانهای SQL را بشناسیم و سپس در پستهای آینده به تناوب هر کدام از آنها را بطور جزئی تر بررسی نماییم.

زبان تعریف داده ها (DDL) و زبان دستکاری داده ها (DML) با هم یک زبان بانک اطلاعاتی را تشکیل می دهند. تفاوت اساسی بین DDL و DML در این است که DDL (زبان تعریف اطلاعات) برای مشخص کردن ساختار بانک اطلاعاتی پایگاه داده استفاده می شود. از طرف دیگر ، DML (زبان دستکاری داده ها) برای دسترسی ، تغییر یا بازیابی اطلاعات از پایگاه داده استفاده می شود.

 

DDL (زبان تعریف داده):

بگذارید برخی از دستورات DDL را مورد بحث قرار دهیم:

• CREATE  دستوری است که برای ایجاد یک بانک اطلاعاتی جدید یا جدول استفاده می شود.
• ALTER  برای تغییر ساختار در جدول استفاده می شود.
• DROP  برای حذف برخی از اشیاء در پایگاه داده یا جدول استفاده می شود.
• TRUNCATE  برای حذف کلیه  رکوردها از جدول استفاده می شود.
• RENAME  برای تغییر نام اشیاء در پایگاه داده استفاده می شود.

می توان متوجه شد که DDL فقط ستون ها (صفات) جدول را تعریف می کند. مانند سایر زبان های برنامه نویسی ، DDL نیز فرمان را می پذیرد و خروجی را که در دیکشنری داده ها (ابرداده) ذخیره شده است تولید می کند.

 

DML (زبان دستکاری داده):

DML مخفف Data Manipulation Language است و با استفاده از آن می توانید اطلاعات را در جدول درج کرده ، یا اصلاح ، حذف و بازیابی کنید.

دستورات مورد استفاده در DML به شرح زیر است:

• SELECT  برای بازیابی داده ها از جدول استفاده شده است.
• INSERT  برای درج  داده ها در جدول استفاده شده است.
• UPDATE  برای اصلاح داده ها در جدول استفاده می شود.
• DELETE  برای پاک کردن داده ها از جدول استفاده می شود.

 

تفاوتهای اساسی بین DDL و DML در DBMS:

     تفاوت اساسی بین DDL و DML در این است که DDL (زبان تعریف داده ها) برای تعریف جدول یا ساختار بانک اطلاعاتی به کار می رود و از DML (زبان دستکاری داده) برای دسترسی به اطلاعات جدول استفاده می شود.